Γιατί πρέπει να βγαίνουμε στο δρόμο να κάνουμε παρέλαση που είμαστε γκέι; Γιατί θέλουμε να διαφέρουμε, αφού λέμε ότι είμαστε σαν όλους τους άλλους; Είμαστε όμως; Σε μια ιδανική κοινωνία, οι παρελάσεις ομοφυλόφιλης περηφάνιας θα ήταν αχρείαστες. Σήμερα όμως οι γκέι γυναίκες και άντρες είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας στη χώρα μας· είμαστε όπως ήταν οι γυναίκες πριν από 100 χρόνια, όταν έπρεπε ν' αποδείξουν ότι αξίζουν ίσα δικαιώματα και δεν είναι λιγότερο άνθρωποι από τους άντρες. Ακόμη και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται εναντίον των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων είναι τα ίδια ακριβώς που χρησιμοποιούνταν πριν από 100 χρόνια για να μη δίνονται δικαιώματα ψήφου και αυτοδιάθεσης στις γυναίκες: είναι ενάντια στη φύση ή/και θα καταστραφεί η κοινωνία.
Παρελαύνουμε στους δρόμους της Αθήνας όχι μόνο επειδή διεκδικούμε ισονομία και εξάλειψη των διακρίσεων αλλά κι επειδή διεκδικούμε το δημόσιο χώρο που μας ανήκει. Ομοφυλοφιλία δεν είναι μόνο ομοφυλόφιλο σεξ· δεν είναι τι κάνουμε στο κρεβάτι μας. Είναι ποιον ερωτευόμαστε, με ποιον ζούμε, με ποιον αρρωσταίνουμε, ποιον έχουμε δικαίωμα να επισκεφτούμε στο νοσοκομείο, να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδία μαζί του. Είναι η ζωή, τελεία.
Το επιχείρημα ότι «δε με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του» είναι αστείο. Ο στρέιτ που έχει φωτογραφία της γυναίκας του στο γραφείο του ή την κρατά αγκαλιά στο μετρό γιατί μας μοστράρει επιδεικτικά τι κάνει στο κρεβάτι του; Ζούμε 24 ώρες το 24ωρο ως γκέι ή στρέιτ, όχι μόνο την ώρα που κάνουμε σεξ.
Ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η σεξουαλικότητα του καθενός και της καθεμίας μας, στρέιτ ή γκέι, αλλά ακόμη και το κοινωνικό μας φύλο δεν είναι προσωπικά ζητήματα! Δεν τα βιώνουμε μόνο στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας αλλά όλο το 24ωρο. Και δημόσια. Για το λόγο αυτό, το η παρέλαση ομοφυλόφιλης περηφάνιας είναι μια πολιτική πράξη διεκδίκησης μιας πλήρους ζωής. Και στο δημόσιο χώρο.
του Λύο Καλοβυρνά
(10%)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου